Μερικά ξύλα παράγουν μεγάλη ποσότητα καπνού
και έχουν δυσάρεστη οσμή. Άλλα δεν καίγονται αποτελεσματικά έτσι ώστε να μην
παράγουν την απαιτούμενη για το χώρο μας θερμότητα.
Ανάλογα με το μέγεθος του χώρου
που θέλουμε να ζεστάνουμε, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως προσάναμμα «μαλακή
ξυλεία», δηλαδή κωνοφόρα, όπως πεύκο, έλατο ή ερυθρελάτη που ανάβουν και καίγονται
πολύ εύκολα και δίνουν γρήγορα μεγαλύτερη φλόγα. Έχουν όμως το μειονέκτημα -
που αναφέρουμε παρακάτω – ότι μπορεί να «σκάνε». Γι’ αυτό συνήθως προτιμάμε πιο
κατάλληλο προσάναμμα, π.χ. λεπτά κλαδιά που τοποθετούνται ανάμεσα στα ξύλα για
την έναρξη της καύσης ή και «πλακέτες προσανάμματος» που διατίθενται στο
εμπόριο και μετά στην κυρίως καύση χρησιμοποιούμε «σκληρά ξύλα», δηλ.
πλατύφυλλα όπως δρύες, οξιά, ελιά κ.α. που έχουν μεγάλο βάρος, είναι πυκνά και
καίγονται με ομοιόμορφη και μακριά φλόγα. Γενικά, ξύλα με μικρή πυκνότητα,
επειδή διαθέτουν μεγάλα κενά (άρα και οξυγόνο), καίγονται ευκολότερα από ξύλα μεγάλης
πυκνότητας. Σ’ αυτό βοηθά και η παρουσία της εξαιρετικά εύφλεκτης «ρητίνης»
(ρετσινιού). Γι’ αυτό ορισμένοι χρησιμοποιούν «δαδοποιημένο ξύλο» (δαδί), δηλ.
ξύλο πεύκου με υπέρμετρα υψηλή συγκέντρωση ρετσινιού, ως προσάναμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου